De Sloop

Cees Becht was zijn naam, maar in de volksmond zal hij eeuwig voortleven als Cees de Sloper. In 1957 werd hij burgemeester, precies in de periode waarin de textielindustrie in Tilburg met donderend geraas instortte. De zestig textielfabrieken die aan 18.000 man werk boden, verdwenen binnen tien jaar door de concurrentie van landen met lagere lonen. De laaggeschoolde fabrieksarbeiders bleven werkloos achter.
Becht wist wel een oplossing om de patiënt te reanimeren. Hij sloopte het oude stadhuis en de Koningswei, een authentieke arbeiderswijk middenin het centrum. Daarvoor in de plek kwamen brede wegen en hoge flats, zoals de Katterug aan de oostkant van het huidige gemeentehuis.
“Hij wilde er een echte stad van maken, een metropool als Rotterdam”, gruwt architect George Bedaux nu. “Dat was zijn grootste fout. Hij brak de mooiste stadskernen af. Wat de Duitsers nagelaten hadden, deed Becht alsnog. Daar is die stomme flat op de Katterug een overblijfsel van. En eigenlijk zouden ze het hele Koningsplein nog eens plat moeten gooien en opnieuw opbouwen.”

http://www.bastimmers.nl/nie-maawe-mar-staawe/

Nu ligt het weer volledig in puin! De eerste krankzinnige en verwoestende aanval op het centrum was ergens halverwege september (geen idee meer welke dag precies, daar geeft ook niemand om. Daarvoor waren er ook korte bombardementen). Het centrum werd bestookt met raketten en artilleriegranaten. Gedurende de eerste oorlogsmaanden vonden de bombardementen vooral 's nachts plaats, zodat de bevolking de hele dag daarop, suf van slaapgebrek als zombies rondliepen.

Het verwoestende resultaat van raketten en artilleriegranaten is duidelijk zichtbaar op het Piusplein

De muren van de Heuvelpoort waren of ingestort of gedeeltes waren volledig verdwenen. De Mac was bijna niet meer te herkennen. Een aantal meter zal wel ergens de gele M hebben gelegen. Sommige bomen waren onaangeraakt of leken door een bijl omgehakt

Zuidzijde van de Heuvelpoort in puin.

Terwijl ik door het puin loop, mensen spreek, foto's maak, staar ik af en toe naar mijn handen. Alsof ik mezelf wil overtuigen dat ze echt waren. Dat is de vernietigende uitwerking van een oorlog als deze die hier gevoerd wordt op degenen die er zich doorheen weten te slepen, op hen die niet gedood worden of gewond raken: ze verliezen langzaam maar zeker het geloof in de werkelijkheid of het vermogen de werkelijkheid als zodanig te beleven.
Maar zo besef ik wel ineens hoe het meest lelijke gebouw van Tilburg (Dat maar niet te slopen valt!), in de nacht werkelijk prachtig is.

Deze stad mag van geluk spreken. Er bestaat nog altijd;

Binnenkort een interview met studenten van de Academie voor Beeldende Vorming (FontysABV) en het verhaal bij bovenstaande foto