In mei dit jaar reisde ik naar Kabul,
Afghanistan om het Sound Central Festival te bezoeken. Het festival,
opgezet door expats, biedt een podium voor de jeugd en artiesten om
zich vrij en veilig te kunnen uiten.
Al met al was het een geweldige
ervaring. Ik heb ontzettend moedige, inspirerende maar bovenal gewone
mensen ontmoet en ben ik getuige geweest van een bijzonder evenement. Over het
festival heb ik een journalistieke strip gemaakt die 8 juni in het opinie en
achtergrondkatern Vonk van de Volkskrant is gepubliceerd. Zoals
beloofd zou ik nog over mijn indrukken van Kabul vertellen. Ik wil
dit op een speciale manier doen.
Twee jaar geleden werkte ik aan een
project (de weblog waarop je je nu bevind) waarbij ik mijn oude
woonplaats Tilburg voorstelde als een stad die werd belegerd.
 |
| Heuvelstraat, Tilburg |
In de blog berichtte ik over de
situatie en ervaringen van de inwoners. In de periode dat de
Arabische lente uitbrak begon het project zich uit te putten en lag
mijn focus op de start van een ander project. Het kwam stil te liggen en heb het nooit
echt afgesloten. Zo lijkt het in de media ook te werken dat
gebeurtenissen in de vergetelheid raken wanneer de interesse uitgeput
raakt.
Ik had er niet perse op gerekend dat
mijn reis naar Kabul nieuwe inspiratie zou geven voor dit project.
Misschien is deze blogpost ook nog niet de afsluiting, maar het heeft
zeker een nieuwe invalshoek opgeleverd.
Wat volgt zijn mijn indrukken van Kabul
vertaald naar de situatie alsof ik Tilburg een paar jaar na de oorlog
zou bezoeken. Zodoende ook een indruk te geven van je eigen of
bekende omgeving als een post-conflictgebied.
De rust lijkt over het algemeen wedergekeerd. Toch voel je dat er iets in de lucht hangt dat niet goed is. Nota bene een week sinds dat ik ben vertrokken, wordt Tilburg bijna wekelijks weer opgeschrikt door aanslagen.
Het is niet zo dat je je er de hele
tijd mee bezig houd. Zo ervoer ik het in ieder geval. Ik ben wel,
wanneer ik buiten mijn guesthouse was, constant alert en oplettend
geweest en bleef bij mijn fikser. Het is blijkbaar niet verstandig om
in je eentje zomaar rond te lopen en dus is een fikser erg
belangrijk.
Tilburg is een zich snel ontwikkelende stad. Bij de laatste volkstelling voor de oorlog telde de stad ongeveer 200.000 inwoners. Het aantal wordt nu geschat op minstens 380.000.
Opvallend is de drukte op de wegen. Er
zijn geen regels, verkeersagenten proberen het beste er maar van te
maken en automobilisten zitten voortdurend op de claxon. Niet uit
agressie, maar om de ander te laten weten dat hij er langs wilt. De
wegen zijn er over het algemeen nog niet al te best aan toe al wordt er
weliswaar aan gewerkt. Het zand van wegen waaraan gewerkt wordt, is
vaak een straat verder gedumpt, waardoor dié
straat weer moeilijk toegankelijk wordt. Een 4X4 is geen overbodige luxe. In eerste instantie dacht ik tijdens het spitsuur dat de stad
vol met smog hing, maar dit is het stof dat oplaait door het verkeer.
Wanneer het heeft geregend valt het mee, maar dan is het wel weer een
ontzettende modderpoel.
 |
| Hart van Brabantlaan, Tilburg |
Qua oorlogsschade lijkt het erg mee te
vallen met de stad. Er is veel nieuwbouw. In de Hart van Brabantlaan
bijvoorbeeld zijn er in snel tempo nieuwe gebouwen uit de grond
gestampt. In het centrum worden oudere gebouwen gerenoveerd en dragen
sommigen nog de kogelgaten. Het lijkt erop dat de Tilburgers niet
teveel bezig willen zijn met het verleden, maar vooral vooruit willen
gaan.
Het uitzicht vanaf de Piusstraat op het
Piusplein met de terrassen en cafés wordt ontnomen door een hoge
muur. Alleen via bepaalde corridors kun je hartje centrum binnen.
Grotere, belangrijke gebouwen en veelal huizen in het centrum zijn
over het algemeen ommuurt en beveiligd.
 |
| Piusplein, Tilburg |
Qua oorlogsschade lijkt het opvallend genoeg mee te
vallen. Er is veel nieuwbouw. In de Hart van Brabantlaan
bijvoorbeeld zijn er in snel tempo nieuwe gebouwen uit de grond
gestampt. In het centrum worden oudere gebouwen gerenoveerd en dragen
sommigen nog de kogelgaten. Het lijkt erop dat de Tilburgers niet
teveel bezig willen zijn met het verleden, maar vooral vooruit willen
gaan.
Het uitzicht vanaf de Piusstraat op het
Piusplein met de terrassen en cafés wordt ontnomen door een hoge
muur. Alleen via bepaalde corridors kun je hartje centrum binnen.
Grotere, belangrijke gebouwen en veelal huizen in het centrum zijn
over het algemeen ommuurt en beveiligd.
Politiecheckpoints, beter bekend als de
'Ring of Steel', vind je elke drie of vier blokken. Soms wordt je
tegengehouden en moet je je ID laten zien, maar in de meeste gevallen
kun je rustig doorrijden. Als je voor het eerst in een
post-conflictgebied bent sta je in het begin misschien raar te kijken
van de politieagenten met volgeladen HKUMP 45's (Heckler&Koch
pistoolmitrailleur). Maar je went er eigenlijk al snel aan. Zelfs aan
de Amerikaanse Black-Hawk helikopters die overvliegen.
De Tilburgers zijn erg vriendelijk,
ontvankelijk, oprecht geïnteresseerd, dankbaar en gastvrij. Bij mijn
guesthouse wilden ze elke dag weten wat mijn programma was en wanneer
ik terug zou zijn. Als ik later was en ik vergat om zelf iets te
laten weten, dan sms'ten ze met de vraag waar ik was. Als bezoeker
maken ze je duidelijk dat ze ook gewoon alles hebben wat wij ook
hebben, maar dat het land wel in ontwikkeling is. Het is niet raar
dat de stroom meermaals per dag uitvalt en in dat geval springt de
generator van het huis aan. Warm stromend water is ook geen garantie.
'Welkom in Tilburg' zeggen ze dan. Het eten is overigens heerlijk!
Als je wat langer met iemand in gesprek
bent wordt je ook de vraag gesteld, wat ons beeld van hun is aan de
andere kant van de wereld. Tja dat is moeilijk om voor het hele land
te spreken en vertel je vooral over je eigen indruk. Ik werd
letterlijk gevraagd of dat wij hen zien als een onontwikkeld en
wanhopig volk. Tilburgers willen hun leven leiden maar ook dat een
duidelijk en eerlijk beeld van hun naar buiten gebracht wordt.
 |
| Heuvelstraat, Tilburg |
Het was spijtig na tien dagen weer te
moeten vertrekken. Helaas heb ik niet meer van het land of de
omgeving van de stad kunnen zien. Ik zou nog zoveel meer verhalen
willen verzamelen, optekenen en publiceren. Vooral het gevoel dat ik
welkom was zorgt ervoor dat ik snel weer terug wil als ik de
mogelijkheid heb. Door mijn bezoek heb ik alleen maar meer fascinatie
voor het land ontwikkeld. De mensen die ik ontmoet heb zijn
fascinerend, moedig en de stad en het land verdienen een kans. Het
is geen onontwikkeld en wanhopig volk. Hopelijk kunnen bijzondere
ontwikkelingen en evenementen zoals het Sound Central Festival daar
een bijdrage aan blijven leveren.
