This is the world we live in

Dagenlange beschietingen of onzekere stiltes. Daarnaast zorgen voor zijn kinderen en hulpverlening bieden als verpleger in het Elisabeth Ziekenhuis of waar hij ook maar kan. Dat is de dagelijkse realiteit van Frank uit de Voltstraat. Als de omstandigheden het toelaten, neemt hij zijn kinderen mee naar de parkeerplaats achter het appartementencomplex waar hij woont. Al is het maar 5 minuten, om heel even wat frisse(re) lucht in te ademen, voordat ze weer naar binnen moeten. Vanuit het raam in hun appartement zien ze rook van verschillende locaties. Ook weer elke dag anders.

"Sinds het begin van de oorlog is het leven een chaotisch bestaan. We hebben nog geluk dat op de begane grond er nog een kraan is waar nog water uitkomt. Daar sta je dus 's ochtends al in de rij, heel misschien kun je onder bewoners wat voedsel handelen, en weer naar boven om een brood te bakken van het kleine beetje bloem dat we nog hebben. Het enige wat nog constant is, zijn de nieuwsberichten die we op de radio horen (http://the-siege-of-tilburg.blogspot.com/2011/01/het-blijft-droog-vandaag.html)."

Tijdens de gevechten in Zuid werd zijn appartement door Burgertroepen ingenomen, en later nadat de Burgertroepen vertrokken waren, door Militairen. Het zijn de vele problemen die iedereen in Tilburg heeft. Vernietiging op grote schaal en door blokkades, te weinig materiaal om reparaties te doen. En dan heb je het nog niet eens over plunderingen.

Ravage in de Voltstraat na de gevechten in Zuid

"Ze hebben bijna niets heel gelaten! Twee deuren heb ik via smokkelaars weten aan te komen. En schotten voor de kapotte ramen heb ik geïmproviseerd met verschillend materiaal. Sowieso als je iets bij smokkelaars besteld is het gruwelijk duur en moet je weken, zo niet maanden wachten. Met de kou is het vooral voor mijn kinderen onbehaaglijk. Het enigste wat ik eigenlijk nu het liefste zou willen is een bed voor de kinderen, maar daar valt niet aan te komen dus moeten ze op een matras op de grond slapen. De VN heeft dan wel dekens uitgedeeld, maar een dekentje is niet genoeg! En dan maak ik me gruwelijk zorgen om hun gezondheid."

Twee weken lang moest hij zijn appartement verlaten door gevechten en de inname door Burgertroepen en later de Militairen. Door Frank zijn baan als verpleger, konden ze in een ruimte in het Elisabeth Ziekenhuis onderdak krijgen, en kon hij ondertussen heel veel hulp verlenen.

"Tijdens die gevechten was het hier al helemaal een gekkenhuis. Op een gegeven moment raakte het ziekenhuis ook te vol en moesten we naar vrienden toe. Soms kan je gewoon niet naar buiten. Je voelt je op straat constant bedreigd. Zowel in Zuid, als het centrum of West, maakt niet uit! Je bent je leven gewoon niet zeker! Maar 'it's the world we live in', we leven van dag tot dag."